Kelimeler her ne kadar zihnin dışa vurumu olsa da ne zihnin karmaşık yapısını kavrayabilir ne de duyguların dengesiz ve derin savruluşunu tasvir edebilir. Çoğu zaman içimizde yaşadığımız duyguları kendimize açıklayamazken başkalarına anlatmak için kullandığımız kelimeler bizi ne kadar anlatacak.
Kelimenin acizliğinden öte kendimize yabancılaşmış olmanın verdiği isyankar çaresizlikten basediyorum. Doğruyu bilmekle yanlışa olan anlaşılmaz özlemin bedelini sorguluyorum.
Herkes kendi hayatına odaklanmış gibi dururken başkalarının hayallerinden çalanları izliyorum, doğruya ulaşmak için attığımız cılız adımların önüne geçip yanlışa olan tahammülsüz meyli besleyenlere sitem ediyorum.
Kendi varlığının sorumluluğu altında ezilirken hesap edilmeyen başka sorumlulukların yüklenmeye çalışılmasına anlam veremiyorum.
Yaşamak gibi zor bir sürecin içerisinde kendi varlığımıza alışmak zaten yeteri kadar zorken başkalarının varlığının dişlileri arasında ruhuna ipotek koyulmasına karşı çıkıyorum.
kırılıyorum
kızıyorum
şaşırıyorum
Ama çaresizliğin kelepçeleri o kadar sıkı kenetlenmiş ki, kurtulmaya çalıştıkça
daha sıkı sarıyor
daha fazla acıtıyor
Sonra anlıyorsun, yaşamayı beceremeyen her insan gibi ilk önce tökezliyorsun, kimse kaldırmayınca da yavaş yavaş ölüyorsun. ilk önce aklın ölüyor, aklın seti kalbin çevresinden kaltığında kalp darmadağın oluyor.
Ölüyorsun yaşanan onca güzel şey hiç yaşanmamış gibi…. Son kez bakıyorsun yaşamayı beceremediğin ama ölmenin de hakkını veremediğin geçmişine…
