Konu çok hassas,bunun için bırakın cümleleri,kelimeler hatta harfler dahi önemli. Mesele evlat olunca ve bir de engelli olunca ailenin en hassas noktası haline geliyor doğal olarak. Tam olarak bu durum bazen engelli çocuğun hayatını daha da zorlaştırmaktan öteye gitmiyor.
Ailenin ilk önce bu durumu kabullenmesi gerekiyor ama ilk karşılaşılan durumda eğer engel bedende değilse ailelerimiz sanki hiç bir şey yokmuş gibi çocuğun normal hayatını devam ettirmesini bekliyor. Engelin verdiği zorluğun üzerine birde ailenin “sen yaparsın” baskısı ekleniyor.
Aslında kabullenilmiş bir durum olsa ve eğitimini de çocuğa uygun bir eğitim kurumuyla devam ettirilse hayatında engel olarak gördüğü çoğu şey kendiliğinden ortadan kalkacakken ailenin kabullenmeyişi ile çocuğun hayatındaki zorluklar katbekat artıyor. ilk kaybedilen duygu ise özgüven. Özgüvenini yıprattığınız çocuğunuz normalde rahatlıkla yapabileceği şeyleri dahi yapmakta zorlanacak, iyice içine kapanacak ya da ters psikoloji ile şiddet eğilimleri gösterecektir.
Ailelerin bu durumu” benim çocuğum engelli olamaz” yanlışından kaynaklanıyor. Herkesin engelli olmaya aday olduğunu biliyoruz ama bu durum kendi başımıza geldiğinde bunu kabul etmek söylemek kadar kolay olmuyor.
Kendi gururumuzun gölgesinde kalarak çocuklarımızın aydınlık geleceğini karartmayalım. Engelli olmak bir eksiklik değildir ama onun önüne setler koymak, engelini yok sayarak onun sırtına kaldıramayacağı yükler yüklemek tamamen bizim suçumuz ve eksikliğimizdir.
Editör: Bayram Akkoç
