Kelime Arapçada “Yaralamak” demektir. Ama yaralamak hiç şimdiki zamanda olduğu kadar acılı ve uzun süreli olmamıştı.
Pandemi nedeniyle insanların sosyal hayattan uzaklaşması ve evlerinde geçirdikleri sürenin artmasıyla artık sosyal hayat yerini sosyal medyaya bıraktı. Sosyal hayatta olan kuralların sosyal medyada yeterince olmaması, normal hayatında içinde biriktirdiği stresi rahatlıkla başkalarının düşüncelerini aşağılamak, onları yok saymak için bir silah olarak kullanılmaya başlandı.
Normal hayatta asla başkasının sınırlarını geçmeyen insanlar sosyal medyada hiçbir sınırı tanımıyor hiçbir kuralı önemsemiyor.
Sahte hesaplarla ideolojik saplantı içerisine girenleri bu konunun dışında bırakıyorum. Konumuz hastalıklı bir zihniyetin perde arkasından farklı olan her şeyi hedef alması değil; normal insanların pandemi nedenyle içine düştükleri kısıtlı durumu tanımlamak.
Artık insanların enerjilerini atabileceği bir dünyadan dört duvar arasına sıkışmış, nefes almakta zorlandığı, hasta olmamak için evde kalması gerektiğini bildiği ama hayatta kalması içinde çalışmasının zorunlu olduğu bir ikilemin arasında sıkışmış durumda. Süreç uzadıkça hastalık daha yakından hissedilmeye başlandı. Uzun süre aynı strese maruz kalan her insanın verdiği tepkiler birbirine benzemeye başladı. “Artık ne olacaksa olsun” psikolojisi en sağlıklı bireyleri dahi etkisi altına aldı.
Artık normal kelimesi sadece sözlüğün tozlanmış sayfalarında bir açıklama olarak duruyor. Bu psikolojik dengesizlik gündelik hayatımıza stres, sosyal medyaya ise hakaret ve hedef alma olarak yansıyor. Kimsenin başkasının farklısına sabrı yok. Normal zamanda sosyal medyada fikir kalıntıları bulmak zorken artık fikir kelimesinin şekli dahi insanları rahatsız ediyor. Farklı olana tahammülsüzlük bir yana aynı şeyi düşünenler dahi birbirlerine tahammül edemiyor. Dinlemedikleri için aynı şeyi söylediklerinin farkında olmayan sosyal yığınlar oluştu.
Salgının seyri nasıl olur bilinmez ama psikolojimizin seyri sağlığımızdan daha hızlı bozuluyor.
