Pandemi dünya genelinde ekonomiden eğitime,psikolojiden sosyolojiye kalıcı değişiklikler meydana getirdi. Her bir faktör için kitaplar yazılabilir ama biz eğitim ve çocuklarımız dediğimiz öğrenciler üzerinde duracağız. Kısa bir yazı bu kadar grift bir konu için yeterli olmayacaktır ama farkındalık adına bir yerlerden başlamamız gerekiyor.
Pandemide çocuklarımız sadece akademik olarak ciddi hasar almadı, psikolojik olarak zaten sorun teşkil eden teknoloji bağımlılığı artarken sosyallik anlamında çok şey kaybettiler.
Akademik kayıplarını ciddi bir uğraş ve kaybedecekleri bir kaç yılla belki telafi edebilirler ama neredeyse iki yol boyunca sosyalliğin temelini oluşturan okuldan uzak kalmak, belli sınırlar ve kalıplar içerisinde yaşamış olmanın üzerlerinde bıraktığı ağırlığı kaldırmaya çoğunun gücü yetmeyecektir.
En fazla desteğe ve anlayışa ihtiyaçları olduğu bir zamanda aynı eve kapanmış olmanın etkisiyle çoğumuz gerekli anlayışı gösteremedik, normalde olan desteği kendi sıkıntılarımız nedeniyle en asgari seviyeye indirdik.
Kaybeden sadece çocuklarımız değildi biz de çok şey kaybettik ama pandemi en çok onlardan aldı. Sağlık konusunda daha çok bize göz diken virüs; akademik ve psikolojik olarak onları yıprattı.
Bu güne olan inancımızı kaybettik ama gelecek bu günleri aratan bir tramvayla karşıkarşıya bırakacak gibi duruyor.
