Son yıllarda karşılaştığımız çok acı tablolar var: Hayvanların uzuvlarının kesilmesi, yakılarak öldürülmesi, işkence edilmesi derken artık bir üst levele geçildi, öğretmen cinayetleri.
Peki kültüründe ve inançlarında karıncayı dahi incitmeyeceksin sözü tarihinin her adımında karşısına çıkan bu insanlar neden şiddeti, işkenceyi hatta öldürmeyi bu kadar kolay uygular hale geldi.
Kopya çekmeyi bir hak olarak gören ve buna müdahale eden öğetmeni öldürmeyi de aynı hakkın uzantısı kabul eden bu çürümüş ziyniyet nasıl oldu da bu toplumda kök salmaya başladı.
Ölüm haberlerini okurken bu nasıl olur diyenlerimiz dahi en ufak bir sorunda çareyi şiddete başvurmakta aramaya başladı.
Eğitim sisteminin sorunlu olduğunu hepimiz biliyoruz ama bu kaosu, bu vicdansızlığı, bu insaniyetten uzak tavrı sadece eğitim sistemine bağlarsak kolaycılığa kaçmış oluruz. Zaten o sorunlu sistemi de bizim yaptığımız düşünülürse bizim sistemin ötesinde eksikliklerimiz var. En büyük eksikliğimizde “insan” olmak.
Peki bu insanlara insan olmayı öğretmeyi unutan sistem değilse, öğretmen de sistemin bir parçasıysa geriye aile kalıyor.
Aile kavramı zedelendiğinde toplum bir çıkmazın içerisine savrulur. Bu çıkmazı ne sistem değiştirebilir ne de öğrencisini bir kaç saat gören öğretmen.
Çocuğa vicdan kavramını öğretmek yerine mantıklı olmayı öğreten, “hayatını yaşa ” gibi telaffuzu etkili ama alanı sınırlanmamış bir felsefeye maruz kalan, “hakkını herkese karşı savun” diyerek daha hakkının ne olduğunu bilmeden başkasının hayat hakkına dahi kendi hakkı gözüyle bakan vicdansız, ahlaksız, kokuşmuş ailelerin öğretmen öldüren, hayvanlara işkence eden; ama sosyal medya da insanlık dersi veren paylaşımlar yapan örnek çocukları.
Sistemin hatalı, öğretmenin eksik; ailenin ise karaktersiz olduğu bir toplumda kediler kesilir,köpekler yakılır, öğretmenler öldürülür ve medya da timsah gözyaşları döker.
